Futbol uygarlığı ve biz

Avusturya'nın bizimle oynayacağı maçtan sadece 4 gün önce Viyana'daki Belçika karşılaşmasını yerinde izlemenin önemli olduğunu düşünüp 2 günlüğüne oraya gittiğimi biliyorsunuz. Gördüklerimin bir bölümünü aktarmaya çalıştım. Kalanlar da bu yazıda...

Viyana Belediyesi'nin katkısıyla bu kez 'tek kişilik heyet' olarak bu kente geldiğimde karşılaşmayı bir eğlence olarak gören anlayış o kadar belirgindi ki organizasyonu yapan sevgili Eva Gassner, maç günü herhangi bir müzeyi ya da benzeri yerleri görmek isteyip istemediğimi sordu, programı ona göre yapacaktı.
 
Tabii 'maç varken biz böyle şeyleri pek düşünmeyiz' diyemedim. Ayrıca Avusturya milli takımında yer alan Türk futbolcular Ekrem Dağ, Ümit Korkmaz ve Yasin Pehlivan ile görüşmeye çalışacaktım. Ümit'i Türkiye'den aramıştım ve görüşebileceğimizi söylemişti. Günüm bunu kovalamakla geçecekti.

Bu seyahatimizin en önemsediğimiz yanı Avusturya-Belçika maçında bir futbol uygarlığına tanıklık etmiş olmaktı. Stada geliş ve içeri giriş koşullarından başlayıp 90 dakika ve sonrasında bir futbol maçının nasıl yaşanması gerektiği dersi verilir gibiydi.

Müzik ve eğlence ile birleştirilen karşılaşma, sporun da bu tür etkinlik olduğunu sadece göstermiyor, yaşatıyordu. 45 bin kişinin bayrak şovu, buna ve öteki eğlencelere birkaç bin kişilik Belçikalı taraftarların da katılması, maç öncesi ve sonrasında en küçük bir tatsızlık yaşanmaması çok hoştu.

Elbette ki bunları kendi ülkemizde olupbitenlerle karşılaştırmadan edemedik. Özellikle maçı kaybetmemiz durumunda neler yaşanabileceğini uzun uzun anlatmaya gerek yok. Neyse ki rakip takımda yer alan Türk futbolcular galiba fazla önemsenmediğinden bu yönde bir gerilim ve tatsızlık yok. Buna sevinebiliriz.

Müziğiyle, eğlencesiyle, bayrak şovuyla Viyana'da tanık olduğum futbol uygarlığı aslında Avrupa'nın pek çok kentinde hatta tamamında yaşanıyor. Bizse futbolu mutlaka bir kavga ve küfür aracı olarak görmekten bir türlü vazgeçemiyoruz. Viyana'daki futbol uygarlığını bu düşüncelerle ve içim cız ederek izledim.

Bu akşamki maçın bizim için ne kadar önemli olduğunu bilmesi gereken herkes biliyor. Son dönemlerde uğradığımız yenilgiler ve kayıplarla ilgili hep bunları telafi edebileceğimiz yolunda masallar dinledik ama öyle olmadı. Azerbaycan yenilgisi de bu zincirin son halkasını oluşturdu. Sadece gruptaki durumumuz açısından değil artık geleceğimiz bile tehlikede.

Uğur Meleke kardeşimiz hâlâ 'torba' demekten vazgeçemedi ama 2. kategorideki yerimizin tehlikeye düştüğünü hatırlatmaktan da kendini alamadı. Sürekli olarak 'grupta şu maçı rahat kazanırız, bundan da 3 puan çıkarırız' umutlarıyla kendimizi avutuyoruz ama gerçek pek böyle olmuyor. Artık bunun da sınırına gelmiş bulunuyoruz. Başlangıçta Almanya ile grup liderliği için çekişeceğimiz hatta onları da geride bırakacağımız ileri sürülüyordu. 4 maçın ardından ayaklarımız suya erdi. Şimdi konuya daha gerçekçi yaklaşıp grup ikinciliğinin iyi sonuç olacağını görüyor ama Azerbaycan'a bile yenildikten sonra bunu nasıl başaracağımızı kestiremiyoruz.

Onların ilk maçta 3 önemli oyuncularını oynatamadıkları, deplasmanda daha etkili futbol yapısına sahip oldukları gibi gerçekleri elbette ki gözardı edemeyiz. Ancak Milli Takımın, Avusturya'dan çok daha güçlü olduğu da objektif bir gerçek. Ayrıca, Hiddink'in artık gerçekleri görmeye başlaması ve işine daha iyi sarılması en büyük avantajımız.

Maçın sonucuna dönük umutlu değerlendirmelerin yanında günün birinde Avrupa'daki futbol uygarlığının esintilerinin geldiğini görebilmek bizim için mutluluk olacak. Bu konuda özellikle o statta yaşanan bazı olaylar daha uzun yıllar unutulacak gibi değil...