Sevgili Fatih Terim,
İtiraf etmeliyim ki; Lahm’ın golü geldiğinde kalbim, sen ve takımınla beraberdi. Son dakikaydı. Normalde eşitliğin sağlanmasına imkan yoktu. Ama sahada Türk takımı vardı. Bu defa olmadı, dördüncü kez olmadı.
Ve şunu da itiraf etmeliyim ki; turnuvanın başında bir gün size karşı hoşgörü duyacağımı asla düşünmemiştim. Hatta nefret ediyorduk.
‘Sizi küçümsüyorduk’
Her şey 2005’te İstanbul’da oynadığımız o unutulmaz maçla başladı. Olayları tetikleyen sendin. Yatıştırmak yerine körükledin hatta. Güney sahillerinin güzelliğine rağmen Türkiye’ye olan sempatim gitti, o günden sonra.
Ve turnuva...Kuralar çekildi. İsviçre ve Türkiye aynı gruptaydı. Harikaydı. Kimse sizi ciddiye almıyordu. İlk maçtan sonra da, hatta bizi yendiğiniz maçtan sonra bile. Sizi küçümsüyorduk. Ve sen Fatih Terim, bizi turnuvanın dışına attın.
En sonunda anladık. Hâlâ patlamaya hazır bir volkan edası var sende. Eşim bile kararını vermişti: Bu adamda bir şeyler var. Sempatik, karizmatik ve çekici...
Nihayet destansı Almanya-Türkiye maçına gelmiştik. Son saniyelerdeki göz yaşlarına tanık olduk. Hiç şikayet ettiğini görmedik. Oysa 9 oyuncun eksikti. 2,5 sağlam adamın oturuyordu kulübende. Sen ve oyuncuların savaştınız. 2005’teki gibi değildi bu kez. Tutkuyla ve sanki olağanüstü bir savaşçının ruhuyla...
Ve şimdi. 2010’a kadar kontratın olmasına rağmen ayrılmayı düşünüyorsun. Ama sen ve takımının yaptığı şey eşsizdi. Sen, bunu bizim kalbimize kazıdın. 2,5 yıl aradan sonra. Sen olmasan da harika bir takım bıraktın. En büyük saygılarımla. Alain Kunz”.
